Vandaag verlaten we Frankrijk en gaan naar Andorra. Als je er toch in de buurt bent moet ook dat land worden afgestreept van de lijst. En we willen wandelen én het stikt hier van de kabelbanen. (we hebben een bloedhekel aan bergop lopen). Dat is dus een mooie combinatie. Na enig zoekwerk vooraf vonden we ook nog en rustiger deel van Andorra, want het is natuurlijk één groot toeristisch wintersport en tax free shopping gebied. Beide interesseren ons weinig.

Als eerste rijden we een kleine schade aan de camper bij het verlaten van de camping. Een hellinkje af, scherpe onoverzichtelijke bocht in de weg en je tik de grond aan. Met duct-tape de boel vastgezet en weer verder. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Veel keuze over de te rijden route is er niet. Er is maar één weg van Frankrijk naar Andorra. Die volgen we dus terwijl het grijs maar droog weer is. Als we de berg naar de grens oprijden richting Puymorens komen we achter een tankwagen te rijden die met 35 naar boven gaat. Niet erg, want het is erg bewolkt/ mistig. Als we bijna boven zijn wordt  de lucht strakblauw. We blijken al ruim boven de boomgrens te rijden.Ik blijf dat schitterend vinden.

Bij de grens gaat even een beetje fout, want de rij voor personen auto’s heeft een groene pijl erboven maar ook een pylon ervoor. Die leek dus dicht. En omdat ik de eerste personenwagen was gezien de tankwagen, ging ik dus niet langs de pylon. Bij het voorbij rijden gebaart de douanier dat ik geacht wordt te stoppen.

Dat doen we dus maar even tussen de vrachtwagens en ik loop met de paspoorten (Andorra is geen Schengen land) maar even naar ze toe. Na een korte uitleg over de pylon is het al goed en kunnen we doorrijden.

We nemen de toltunnel naar Andorra de Vella en niet de oude pasweg. Had ik geweten dat de tol €12,20 was i.p.v. de verwachte €6,60 dan had ik denk ik wel over de pass gegaan, maar goed.

In Andora blijkt dat de weg over 22 km! naar beneden gaat. Dat is dus even oppassen met de remmen. De hotels zijn groot en het verkeer is vrij druk maar wel gedisciplineerd. Geen rare inhaal manoeuvres e.d.

We rijden door naar Ordino en nog een stuk verder naar het einde van het dal. Hier is het veel rustiger. We eindigen bij het dalstation van de vrij nieuwe gondelbaan. De weg gaat verder maar is gesloten tijdens de openingsuren van diezelfde gondelbaan.  De weg loopt uiteraard door naar het eindpunt van? Dezelfde gondelbaan…. 

We warmen n blik ravioli op bij wijze van lunch en trekken onze wandelkleding aan. Gezien de hoogte en lange broek met een trui/vest/jas en de wandelschoenen. Dan blijkt al dat Maaike’s voet niet wil. Dik en eigenlijk niet op te lopen. We besluiten dat we wel naar boven gaan en Gwen en Maaike daar zullen blijven met een drankje een een boek en Jara en Arjen een korte wandeling gaan maken.

Na het aftikken van €56,- voor 4 retourtjes stappen we de gondel in. Gwen vind het eigenlijk ff te spannend. Éénmal boven checken we de opties. De wandeling is maar een km of 4, en dat is voor een eerste wandeling en op deze hoogte ook precies  genoeg. De eerste 800 meter gaan rap omhoog en al na 300 meter staan we te hijgen als een stel postpaarden. Het gaat gelukkig wel steeds beter en éénmaal boven zien we het eerste van de meertjes liggen waar we omheen gaan lopen.

We moeten ook weer een flink stuk scherp dalen. Dat is jammer, want dWe moeten ook weer een flink stuk scherp dalen. Dat is jammer, want diezelfde meters moeten we ook weer omhoog uiteraard.

We zien beneden paarden staan bij het meertje en best wat mensen. Je bent hier niet alleen zeg maar. Éénmaal beneden zijn de paarden heel benaderbaar. Alleen de pater familias van het stel (een schitterende stevige zwarte hengst), laat op enig moment merken wie de baas is. We lopen verder door de soms stevige wind. Het pad is niet heel makkelijk, maar het is mooi.

Als we weer beneden zijn, dan hebben mijn knieën het weer eens begeven in de steilere stukken van de afdaling. Lang leve de wandelstok, want zonder wordt het echt heel erg vervelend. Met ook al, dus reken maar uit.

We willen eigenlijk even een drankje halen in het restaurant, maar dat is zo druk dat we dat als snel voor gezien houden. We nemen de kabelbaan weer en halen beneden een ijsje bij de pistebully foodtruck.

We besluiten dat we gaan proberen om de nacht door te brengen bij het topstation van de gondel. Daar is een grote plaats waar minstens 10 campers stonden. De campings hier zijn of heel duur (€50,- p.n.) of direct aan de drukke weg en heel erg vol en ongezellig. Dan liever boven in de mooie natuur. Aangezien de weg naar boven tot 17:30 dicht is, doden we de tijd met een snack en een natte versnapering.

Om strak half 6 rijden we naar boven via 12 haarspeldbochten. We zetten de camper neer op de vrijwel lege plaats. Een meter of 25 van de dichtstbijzijnde camper. Als we de blokken erbij pakken komt er een tweede camper aanrijden die hem uiteraard dicht naast die van ons zet. Een paar honderd meter lege ruimte en natuurlijk  er direct naast. Ik laat de blokken weghalen en zet de camper 30 meter verder neer.

Uiteindelijk loopt het hele terrein vol blijkt, maar dat hutje mutje gedrag…

We eten in de camper, kijken naar de koeien en kalfjes die hier los rondlopen op de almen en tussen de campers en doen een spelletje. Prima dagje zo.